رابطۀ ادبیات حرفه ای و فولکلور در آثار میرسعید میرشکر

در ادبیات معاصر تاجیک آثاری که براساس روایت و اساطیر نوشته شده اند، بسیار دچار آمده اند و نویسندگان زیادی به خلق آثار براساس روایت ها و افسانه های قدیمی خلق تاجیک پرداخته اند؛ لیکن از همه بیشتر م. میرشکر اساطیر و روایات و افسانه های خلقی را برای ترغیب سنت های عالی اخلاقی، اجتماعی و سیاسی، وطن پروری و انسان دوستی، و اتحاد و یگانگی استفاده کرده است و داستان قشلاق طلایی گواه روشنی بر این اندیشه است. از روی مندرجۀ اساطیری سوژۀ این داستان به حکایت جَمبُل مستان حماسۀ خلقی تاجیک، کوراوغلی، شباهت دارد. تکیه بر فولکلور نیز کم و بیش در آثار ادیبان عصر بیست تاجیک دوام کرده که در ایجادیات م. میرشکر از همه بیشتر ادامه یافته است. از سال های سی در آثار میرشکر مثل و مقال و عبارت های خلقی فراوان استفاده می شوند که از یک طرف تأثیر آموزش سنت های ادبیات شفاهی و از طرف دیگر طلبات ادبیات نو است. شاعر بعد از آن تا سال های هشتاد قرن بیستم به حکمت آموزی روی آورده است. این رویه از داستان لوای ظفر آغاز شده و در داستان عصیان خرد به درجۀ بلند رسیده است. روی آوردن میرشکر به ادبیات شفاهی و گویش ها باعث شده است که زبان برخی از آثار شاعر با زبان گویشی آمیخته شود که این از خصوصیتی منفی به حساب می آید. خلاصۀ سخن آنکه میرشکر طرفدار نگه داشتن بهترین سنت های ادبیات کلاسیک و به آن موافق کردن سنت های ادبیات شفاهی، ادبیات جهان و روس بوده است.